Nerwowe dyskusje

   Czkawka opracował całą resztę z jeźdźcami, oczywiście każdemu musiał poświęcić wystarczająco czasu, bo każde zajęcia trzeba było rozplanować od początku do końca. Valka nie lubiła tłumów - to zostało jej po dwudziestoletnim przebywaniu ze smokami, więc Czkawka wybrał jej Dolinę Wzgórz. a raczej jej część, gdzie miała do dyspozycji duży teren, ukryty między dwiema ścianami doliny.
- Dobra, Czkawka, ale nie jestem pewien, czy ktokolwiek będzie słuchał na moich zajęciach - stęknął Śledzik. Bliźniaki zareagowali głośnym śmiechem.
- Ja bym od razu przysnął - powiedział Mieczyk, przybijając sobie piątkę ze Szpadką.
- Hmm, może kara to dzień z Nocną Furią, pasuje? - spytał Czkawka z uśmiechem, ale zauważył, że Śledzik chyba mu uwierzył.
- No dobra, jestem o wiele spokojniejszy - rzekł.
- Stary, ty tu sarkazmu nie wyczuwasz? - żachnął się Sączysmark, rzucając Śledzikowi ponure spojrzenie spod gęstych czarnych brwi.
- Wiedziałem przecież, że to żart - prychnął Śledzik. Jego pulchne policzki spłonęły.
- Zamierzasz zrobić nabór na uczniów Akademii? - spytała z kpiną Astrid. - Już to widzę "Słuchajcie wszyscy, organizuję szkołę, każdy poniżej dwudziestki ma się zgłosić" - wymachiwała rękami, przedrzeźniając męża. - Bardzo motywujące. 
- Przestań, nie o to mi chodziło. - Czkawka czuł się urażony. - To alternatywa, nie rozkaz.
- Co to alternatywa? - spytał Mieczyk siostrę.
- Obstawiałabym na jakąś potrawę, ale nie jestem pewna - mruknęła Szpadka. Śledzik dotknął ręką czoła.
- Może przedstaw po prostu swój pomysł, tak, jak to zrobiłeś tutaj - powiedziała Valka bardzo rozsądnie. - Skoro my uwierzyliśmy, że to dobry pomysł, inni też za tym pójdą.
- Też tak myślę - dodała Astrid.
- Przed chwilą we mnie nie wierzyłaś - Czkawka udawał obrażonego, jednocześnie krzyżując ręce.
- Nie tylko przed chwilą - Astrid mrugnęła do niego z chytrym uśmieszkiem.
   Szczerbatek wystawił głowę przez drzwi Sali Obrad. Najwyraźniej znudziło mu się czekanie na jeźdźca.
- Zaraz przyjdę, Szczerbatku. - obiecał, ale mówił to samo godzinę temu. Smok zmierzył go złym spojrzeniem, po czym zniknął.
- Jesteś pewny, że się nie obrazi? - spytała Astrid, starając się mówić cicho, by smok nie usłyszał jej głosu.
   Nagle ciszę rozdarł ryk Nocnej Furii, jakby pokazywała, kto tu tak naprawdę rządzi. Czkawka westchnął ciężko.
- Poradzi sobie - mruknął tylko. Smok specjalnie chciał go zdenerwować, a on nie zamierzał mu się poddawać. Ostatnio latali coraz częściej, miał nadzieję, że Szczerbatek nie przyzwyczaił się do ich nowych pór lotów.
   Siedzieli w Sali Obrad jeszcze pół godziny. Na Berk nastała noc, gwiazdy zajaśniały na granatowym firmamencie. Wikingowie czuli się zmęczeni, ale mieli nadzieję, że już niedługo plany Czkawki wejdą w życie. Każdy był zachwycony tytułem nauczyciela Smoczej Akademii i faktem, że mógł poszerzać wiedze innych o tematy tylko im znane.
   Czkawka wychodząc z Sali Obrad zauważył od razu Szczerbatka, siedzącego obok drzwi. Smok trzymał w pysku siodło, merdając wesoło ogonem, jak zadowolony owczarek.
   Lot był krótki, ale jeździec mało co nie przyprawił Szczerbatka o zawał serca, nagle zeskakując z siodła. Leciał w dół, czując na skórze powiew chłodnego wiatru. Nocna Furia szybowała tuż pod nim i już wkrótce znowu leciał na grzbiecie smoka.
- Oj, przestań, raz byś się zabawił - zaśmiał się Czkawka. Smok prychnął tylko, wzbijając się w górę siłą swoich nietoperzych skrzydeł.
   Wikingowie zaczynali powoli odczuwać ulgę, jakby śmierć Theoda początkowo dość przygnębiająca pozwoliła im schować swój strach i bezczynność. Wreszcie Berk miało być bezpiecznym miejscem.
   Szczerbatek pognał po wiosce, kierując się w stronę Akademii. Jeździec uśmiechnął się tylko, bo dobrze wiedział, dlaczego smok biegnie w tamtym kierunku. Sam westchnął i poszedł wprost do swojego domu. Pomimo że dyskusja jego i jeźdźców przyniosła oczekiwane rezultaty, czuł się całkiem wypruty z sił. Jakby Oszołomostrach wygryzł w jego ciele ogromną dziurę, przez którą uciekała cała nagromadzona energia.
   Astrid jak się okazało siedziała przy jego biurku, szkicując coś węglem.
- Hej, co robisz? - spytał, obejmując od tyłu żonę i zaglądając jej przez ramię. Na pergaminie widniały runy, ale i dość dokładne szkice skrzydeł, zdaje się, że jedne należały do Nocnej Furii, inne do Koszmara Ponocnika.
   Jeźdźczyni zadrżała, najwyraźniej nie dostrzegły wcześniej przybycia Czkawki.
- Chodzisz coraz ciszej - mruknęła delikatnie, oglądając się za siebie dla pewności.
- A ty rysujesz dużo lepiej - powiedział Czkawka, siadając na stołku obok. - Podobno nie podobał ci się pomysł z Akademią, więc czemu zmieniłaś zdanie?
   Astrid utkwiła w mężu groźne spojrzenie, po czym odpowiedziała słodko:
- Żeby ci nie było smutno.
- Ha-ha, bardzo śmieszne. A tak serio? - dopytywał się jeździec.
- Zawsze byłam za tym pomysłem. Tylko ktoś musi objąć przeciwną stronę, byś mógł dostrzec wady niektórych twoich pomysłów. - zdawało się to brzmieć mądrze, ale Czkawka i tak czuł się przybity.
- A więc udawałaś?
- A co za różnica? - spytała dziewczyna, skupiając się na szkicowaniu łusek. Czkawka westchnął i przyciągnął ją do siebie razem ze stołkiem.
- Jak dla mnie ogromna. - powiedział cicho. Astrid odłożyła węgiel.
- Czkawka, nie raz uznawaliśmy ciebie za totalnego wariata, a ty zadziwiałeś wszystkich. Wiem, że po tobie możemy się spodziewać zarówno tych dobrych jak i złych pomysłów, więc po prostu zamierzam być przy tobie cokolwiek ci wpadnie do tego łba - uśmiechnęła się, pukając lekko jeźdźca w czoło. Wódz chwycił ją za nadgarstek.
- Musisz poćwiczyć, komplementy słabo ci wychodzą - Czkawka odwzajemnił uśmiech.
   Astrid nagle odepchnęła męża i usiadła tak, jak wcześniej, ale jeździec najwyraźniej nie chciał ustąpić. Dziewczyna zajęła się znów pisaniem, a mąż znów próbował jej przeszkodzić.
- Mam nadzieję, że w Berk będzie już spokojnie - szepnął smutno. Ciężko mu było na sercu, że zabił wcześniejszego przyjaciela i sojusznika, ale starał się podsuwać sobie myśl, że Damor nie był już tym, kogo poznał, gdy Theod przypłynął na Berk.
- Nie będzie - burknęła Astrid, niemal natychmiast.
   Czkawka zdziwił się.
- Niby czemu?
   Dziewczyna westchnęła, jakby to było najbardziej banalne pytanie na świecie i obróciła się do męża. Zdawała się znudzona i zaniepokojona.
- Bo ona tu jest - mimo tego, jak wysoko sięgała inteligencja Czkawki, nie mógł zrozumieć, co dziewczyna chce przez to powiedzieć. Jego brwi uniosły się spokojnie.
- Kto?
   Astrid wstała, wydając westchnienie podobne do warkotu.
- Ale ty jesteś niedomyślny, Czkawka - w jej głosie pobrzmiewała irytacja.
- No naprawdę nie wiem. - bronił się jeździec. W pokoju panował półmrok. Astrid przeszła przez pomieszczenie, po czym wróciła wyraźnie uspokojona. Robiła duże postępy jeśli chodzi o nerwowy temperament.
- Dobra - odetchnęła. - nie domyślasz się, kto może być teraz źródłem naszych problemów, po śmierci Theoda?
- Tanya? - spytał. - Niemożliwe, nie zrobiłaby nam krzywdy...
- Ale jej zazdrosna siostrunia owszem - westchnęła Astrid, podchodząc do męża. - Nie chodzi o Berk, tylko o nas Czkawka. Myślisz, że nasze małżeństwo ją powstrzyma.
   Czkawkę nagle olśniło. Choćby oddał wszystko, co ma, nie było sposobu na to, żeby zrozumieć, co siedzi w głowach kobietom, a już szczególnie tak impulsywnej i sprytnej jak Astrid.
- O to ci chodzi? Jesteś zazdrosna, bo Heathera przypłynęła do Berk? - pytał. - Przecież gdyby nie ona...
- tak, wiem, co stałoby się Szpadce, przecież tam była - przypomniała. - Ale wcześniej to, że byliśmy już razem wcale jej nie przeszkadzało, a Heathera nie należy do osób, które się łatwo poddają.
   Czkawka uśmiechnął się naiwnie, jak do małego dziecka, po czym ujął różowe policzki dziewczyny i złożył na nich delikatny pocałunek, jak muśnięcie skrzydeł motyla.
- Naprawdę myślisz, że Heathera stanie pomiędzy nami? - spytał cicho. Astrid na moment nieco zaczerwieniła się, ale nie zmieniła tonu.
- Jestem pewna, że będzie próbować. - powiedziała twardo.
- Niech próbuje - Czkawka obojętnie wzruszył ramionami i znów pocałował swoją ukochaną tym razem z większym uczuciem, niż wcześniej. Tym samym obiecał sobie wziąć do serca wątpliwości żony, w końcu nie zamierzał znowu przyznawać się jej do tego, że przyjaciółka go pocałowała, a on nic z tym nie zrobił. Zbyt daleko razem zaszli, by ich małżeństwo miało rozpaść się przez Heatherę.

Ha, myślę, że wiem skąd ten spadek zainteresowania :D większość pewnie pomyślała że koniec Theoda-koniec bloga. Przykro mi bardzo, że wasze oczekiwania się nie sprawdziły :P Pozdrawiam :*