*W pieczarze*

- Mieczyk, słyszałeś to? - mruknęła Szpadka, gdy po ścianach jaskini odbił się huk.
- Może bym zobaczył, co to, jakby jakaś idiotka nie wrzuciła pochodni do kałuży - warknął bliźniak, głaszcząc łeb swojego smoka.
   Nagle oba łby cofnęły się od jeźdźców, łkając cicho, jak to smoki, gdy są bardzo zaniepokojone. A już zwłaszcza Zębirogi miały to w zwyczaju.
- Już, cicho, Wym, spokojnie - Szpadka próbowała pogłaskać czule smoka, ale ten cofnął się pod ścianę, dalej płacząc. Dziewczyna poczuła na policzkach łzy.
- Jot, co ci jest, stary? - zapytał w tym samym momencie Mieczyk, próbując nie zdradzać emocji, ale jego głos drżał.
   Bliźniacy stanęli jak wryci, bojąc się, że gdy podejdą bliżej, smoki uciekną. Szpadka nie wytrzymała i płacząc cicho, schowała twarz w dłoniach.
- Mieczyk, Czkawka miał rację, to przez nasze kłótnie - mówiła, trzęsąc się.
   Jej brat stanął jak wryty, nie wiedział, co ma zrobić. Czuł niechęć do siostry przez jej zachowanie w stosunku do Tanyi, ale zrobiło mu się jej żal. Wkrótce obydwoje płakali jak małe dzieci przytuleni do siebie, a smoki dalej stały przy ścianie obserwując wszystko z odległości.
- To wszystko przez Tanyę... - szepnęła Szpadka, próbując zabrzmieć groźnie, ale nie potrafiła odepchnąć brata. Nie w tym momencie. - Gdyby nie ona, nic by się nie zmieniło i smoki by nie uciekły.
- Przestań tak mówić - warknął Mieczyk. - Tanya jest dla mnie ważna, ale nigdy nie będzie moją siostrą. Weź w końcu daj jej spokój.
   Nastała cisza. Smoki mruczały i przybliżały się do Wikingów coraz bardziej.
- Ja?! Ty popatrz na siebie! Uczepiłeś się jej jak rzep psiego ogona i latasz za nią jak...
- ... jak ty za Smarkiem - mruknął Mieczyk. Szpadka znów zaszlochała, tym razem głośniej. Brat wziął ją w ramiona.
- Nic nie rozumiesz - zachlipała. - Nic!
- Ty jeszcze mniej, siostra - zaśmiał się Mieczyk, a na twarzy jego siostry zawitał nieśmiały uśmiech, którego i tak nikt nie mógł zobaczyć przez ciemności w pieczarze.
   Nagle coś wstrząsnęło ramieniem Szpadki. Kiedy wyciągnęła dłoń, okazało się, że to pysk Wyma. Dziewczyna nie posiadała się z radości. Jot próbował tak samo szturchnąć Mieczyka, ale trafił w twarz i bliźniak rażony padł na rozmokły grunt.
- Tak się chcemy bawić? - krzyknął Mieczyk, udając obrażonego.
   Następny kwadrans bliźnięta spędziły na szukaniu wyjścia z pieczary, która znały na pamięć. Zębiróg nie odstępował ich nawet na krok.
- Mieczyk, tutaj powinno być wyjście - powiedziała Szpadka, drapiąc się pod hełmem.
- No to wyjdź i je otwórz - Mieczyk wzruszył ramionami. Jego siostra chlasnęła się z czoło.
- Jak ty chcesz stąd wyjść? - krzyknęła. - To Czkawka! Czkawka nas zamknął. Ach, daliśmy się nabrać - warknęła, a smoki jej zawtórowały.
- Ej, siostra, dawaj się jakoś zemścimy - Wiking zaczął macać ścianę w poszukiwaniu przejścia.
- Tak, to musi być coś naprawdę wrednego za kilka godzin kiblowania w pieczarze - przytaknęła.
- Ale skąd będziemy wiedzieli, że to jest tym? - Szpadka przekrzywiła głowę i zastanawiała się długo, o co chodzi bratu. W końcu mruknęła.
- Ty, Jot, weź go trzepnij drugi raz.
   Mieczyk w ostatniej chwili się odsunął, a znów zarobiłby strzał w twarz.
- Nie, no siostra, słuchaj, musimy mieć jakieś hasło. Wiesz, jak dokonamy zemsty, musimy dać sobie jakiś sygnał... Na przykład: Apsik! - po czym próbował naśladować niecny śmiech, ale zachłysnął się i zaczął kaszleć.
- Apsik? Durniejszego hasła nie znalazłeś?
- O to to, właśnie. Musi być durne, żeby nikt nie ogarniał, o co chodzi, wiesz... Może - Smark!
- Smark? - zapytała Szpadka.
- No, a znajdziesz w Berk coś durniejszego? - zarechotał Mieczyk.
   Szpadka przytaknęła, po czym obdywoje ruszyli szukać wyjścia, dalej omawiając szczegóły ich zemsty na Czkawce. W końcu obydwoje znaleźli Żelazne Wrota - drugie wyjście z pieczary, wychodzące na otwarte morze i wyspę Frigg widniejącą na widnokręgu jak mała chmurka.
   Bliźniacy zaczerpnęli świeżego powietrza, po czym zauważyli, że słońce jest już w połowie drogi do morza.
- O rany, ale Czkawka nas urządził. - mruknęła Szpadka zjadliwie. - Spędziliśmy tu pół dnia!
   Mieczyk prychnął.
- Tak, jasne, a może to Astrid?
- Jej też zrobimy niespodziankę - zaśmiała się jeźdźczyni i już mieli wsiadać na głowy smoka, gdy usłyszeli krzyki dochodzące... Z wyspy Frigg.
- To mi się nie podoba - mruknął Mieczyk. - Chodź, zobaczymy, co to!
   Niebo wydawało się spokojne, choć po ostatniej przygodzie Czkawki z Płomieniem, nawet bliźniacy zachowywali się ostrożniej. Raczej nie chcieli popływać w morzu, choć upadek Czkawki na twardy grunt i tak byłby gorszy.
   Wyspa Frigg była wielkości samej wioski w Berk, a to naprawdę niewiele, choć Wikingowie i tak już ją rozbudowali. Czasem stacjonowały tam smoki po długiej podróży, a jeźdźcy robilitam sobie pikniki, bo wyspa miała piękny krajobraz, no i oczywiście mieli trochę spokoju od Berk.
   Bliźniacy zsiedli ze smoka i szli przez Frigg, szukając powodu tych dziwnych hałasów. Nagle drzewa nieopodal zapaliły się jaskrawym płomieniem, który był znajomy w Berk z powodu Szczerbatka. Plazma Nocnej Furii przy zetknięciu z suchymi liśćmi wybuchała tworząc błękitny ogień, dopiero później przeradzający się w czerwone płomienie.
   Wym i Jot schował się za wysokimi krzewami, Szpadka i Mieczyk postąpili tak samo. Gdy wyjrzeli zza swojej kryjówki, zauważyli Theoda, siłującego się z Nocną Furią. Nie, to na pewno nie był Szczerbatek. Na całej linii grzbietu smoka przebiegał błękitny pas, przypominający blask plazmy. Odcień smoka był bardziej głęboki, dokładnie czarny, nie ciemnogranatowy, jak w przypadku Szczerbka.
- Ja cie... - Mieczyk szybko zakrył usta Szpadki dłonią, by wróg ich nie usłyszał.
   Najdziwniejsze w tej scenie nie było to, że najprawdopodobniej mieli do czynienia z samicą Nocnej Furii, ale to, że Theod wygrywał walkę z nią. Sposób, w jaki rozprawiał się ze smokiem kojarzyły się jeźdźcom z jedną osobą, która zginęła zabita z rąk Czkawki. Drago.
   Niemożliwe, że Damor używał tych samych sposobów do poskramiania smoków, jak Krwawdoń. Najwyraźniej musieli mieć coś ze sobą do czynienia...
- Musimy o tym powiedzieć Czkawce - wyszeptała Szpadka. Zachowując się jak najciszej spróbowali się wycofać z wyspy, gdy Mieczyk potknął się o wystający korzeń i upadł z łoskotem.
   Oczy Theoda zwróciły się ku obcym.
- No proszę, proszę, mój szwagier - zaśmiał się. W jego oczach płonął ogień jeszcze gorszy od tego, który zespalał liście na drzewie trafionym plazmą.
   Mieczyk otworzył szeroko oczy ze zdziwienia, po czym wdrapał się czym prędzej na Jota. Na Wymie już siedziała Szpadka. Sekundę zajęło im opuszczenie Frigg, gdy dosłyszeli jeszcze głos:
- Taak! Powiedzcie swojemu wodzowi, że czekam tu na niego!

Jak wam się podoba?? :) wiem, że krótki, ale staram się nie łączyć różnych wątków ;pp macie jakies pomysły co do dalszego ciągu? Znaczy nie żebym nie miała własnych planów, ale chciałabym usłyszeć, jakie macie pomysły :)